Medineli olan Hz. Ka’b, Peygamberimize büyük bir muhabbetle bağlıydı. Re­sû­lul­lah’ı üzgün veya düşünceli görse sebebini sorar, yapabileceği bir şey varsa he­men hare­kete geçerdi. Bir defasında Re­sû­lul­lah’ı ziyaret etmişti. Mübarek sima­sının biraz solgun olduğunu gördü. “Anam babam size feda olsun, yâ Re­sû­lal­lah! Neyiniz var?” diye sordu. Peygamberimiz, “Üç gündür ağzıma bir şey koy­madım.” buyurdu. Hz. Ka’b artık duramazdı. Ne yapıp etmeli, bir şeyler bulup Re­sû­lul­lah’a getirmeliydi. Hemen harekete geçti. Develerini sulamakta olan bir Yahudi gördü. Kuyudan çektiği her kova başına bir hurma üzerine anlaştı. Epeyce hurma kazanmıştı. Hurmaları aldı, Re­sû­lul­lah’a getirdi. Peygamberi­miz, “Yâ Ka’b, bunları nereden aldın?” diye sordu. Hz. Ka’b hadiseyi ona naklet­ti. Re­sû­lul­lah, “Beni seviyor musun?” buyurdu. Ka’b (r.a.), “Elbette seviyorum!” cevabını verince Peygamberimizin ﷺ iltifat ve takdirini kazandı.

Bu hadiseden birkaç gün sonraydı… Hz. Ka’b hastalandı. Peygamberi­miz onu göre­meyince, “Ka’b’a ne oldu?” diye sordu. Hasta olduğunu söylediler. Resûl-i Ekrem Efendimiz kalktı, sahabisini ziyarete gitti. Hâlini hatırını sordu. Sonra da onu Allah’ın mağfiret ve rahmetiyle müjdeledi.

Ka’b (r.a.), Peygamberimizle birlikte bazı savaşlara katıldı. Umre ve Tebük Seferlerinde bulundu. Peygamberimizden feyiz aldı. Hicret’in 52. se­nesinde 75 yaşındayken vefat etti. Rivayet ettiği hadislerden biri şöyledir:

“Benden sonra bazı idareciler gelecektir; kim onların yanına gider, yalanları­nı doğrular ve haksız işlerinde onlara yardımcı olursa benden değildir, ben de onlardan değilim. O kimse kıyamet günü benim havzımın başına yaklaşama­yacaktır. Kim onların yanına gitmez, haksızlıklarında onlara yardımcı olmaz ve yalanlarını tasdik etmezse o bendendir, ben de ondanım ve o havuz başında be­nimle buluşacaktır.”[1]