Ebû Talib, Efendimiz’i (sas) sekiz yaşından, Hazreti Hatice (ra) validemiz ile evlenmesine kadar himaye edip büyütmüştür. Efendimiz’i (sas) Mekkeli müşriklere karşı canı pahasına korumuştur. Ebû Talib’in sofrasında Efendimiz (sas) yemek yemeden kimse yemek yemezdi. Tüm derdi ve tasası güzeller güzeli yeğeniydi. Ayrıca, Efendimiz’in (sas) Hazreti Hatice (ra) validemiz ile evlenmesine vesile olanlardan biridir.

Ebû Talib iman edip müslüman ol(a)madı. Fakat evlatlarına sürekli Efendimiz’in (sas) yanında olmalarını emretti. Onun, yaptıklarını anlatmaya bu sayfalar yetmez. Ancak Efendimiz’in bir yakarışı var ki; bu yakarış kendisinin neler yaptığını gösterir. Ebû Talib, vefat edince hemen Mekkeli müşrikler boş durmayıp fırsattan istifade, Efendimiz’e (sas) daha fazla zulmetmeye başladılar. Yapılan bu zulmun karşısında, Efendimiz (sas) Kâbe’nin önünde ağlayarak yürekli yakan şu sözü diyecektir: “Amca! Yokluğunu ne çabukta hissettirdin.” Bu yakarışı bizim aklımıza bir başka hatırayı daha getirir. Ebû Talib ticari bir sefer için Şam’a gitmeye hazırlanır, yolda yeğeninin başına bir sıkıntı gelir endişesiyle O’nu götürmek istemez. O sıralarda on yaşlarında olan Efendimiz (sas) amcasının kendisini götürmeyeceğini anlar. Ebû Talib, devesine binip yola çıkacağı anda devesinin yularından tutarak yaşlı gözlerle amcasına şunu söyler: “Amcacığım! Beni kime bırkıp gidiyorsun. (74) Ne anam var ne babam”(75) Ebû Talib bu sözlere karşı dayanamaz ve O’nu yanına alıp kendisiyle beraber götürür.

Şairler vardır, şiirleri ile anılırlar. Şairlerin şiirlerinde aşk ve sevgi sözcükleri dizelerinden hiç eksik olmaz. Bir şair düşünün ki, yeğenine şiir yazmıştır. Asr-ı Saadet’e bakınca bu şiiri okuruz. İşte! Amca Ebû Talib’in, yeğeni Muhammed’e (sas) yazdığı şiirden çok kısa bir demet.

“Çok az beyaz (lider) vardır onun gibi. Onun yüzü suyu hürmetine buluttan su istenir. O yetimlerin elinden tutar, dulların ise sığınağıdır.”(76)

Ebû Talib, Miladi 620 yılında vefat etmiştir.

________