Eûzü billahimine’ş-şeytânirracîm (Allahü lâ ilâhe illâ hüve’l-hayyü’l-kayyûm Lâ te’huzühû sinetüv-velâ nevm Lehû mâ fis-semâvâti vemâ fil ard Menzellezî yeşfeu indehû illâbiiznihi ya’lemü mâ beyne eydîhim vemâ halfehüm velâ yühîtûne bişey’im-min ilmihî illâ bimâ şâe vesia kürsiyyühü’s-semâvâti vel ard Velâ yeûduhü hıfzuhumâ ve hüve’l-aliyyü’l-azîm)

     “Kim bunu sabahladığı zaman okursa akşam oluncaya kadar cinden korunur. Kim de akşamladığı zaman okursa sabah oluncaya kadar cinlerden korunur.” [1]

[Hakim, 1/562. El-Bani, sahih olduğunu İmam Nesai ve Taberani’ye isnad ederek söyler ve Taberani’nin senedinin ceyyid olduğunu ekler. Bk. Sahihu’t-Terğib ve’t-Terhib, 1/273]